Sandra źle spała tej nocy. Budziła się co chwilę, by sprawdzić, czy z Paulą wszystko w porządku. Nie mieściło jej się to w głowie, że ktoś wykorzystał nieobecność jej i Hectora by porwać małą. Po co byłą OTTOXowi potrzebna krew Pauli? Czy to ma coś wspólnego z niezawodną odpornością?Miała setki pytań, a nie było nikogo, kto mógłby jej na nie odpowiedzieć.
Zerknęła na zegarek. Dochodziła 8. Ostrożnie wstała i obtuliła Paulę kołdrą. Podeszła do okna. Szykował się kolejny, ciepły dzień. Nagle usłyszała dźwięk swojego telefonu. Podeszłą do szuflady szafki i go wyjęła. Dzwonił Manuel.

-Hej Sandruś. Jak się spało? Jak samopoczucie?
-Cześć Manuel. Wiesz, nie najlepiej...
-Ale coś się stało? -zaniepokoił się mężczyzna.
-Zawsze najwięcej się dzieje, gdy się tego nie spodziewamy. -powiedziała Sandra, po czym opowiedziała Manuelowi o Pauli. Sprawę doktor Abigeile przemilczała. Kolejne morderstwo OTTOXu.
-A to hijo de la gran puta. Ale jak ona się teraz czuje?
-Jest przerażona. Boi się nawet Lucii. Wczoraj była jednym wielkim kłębkiem nerwów. Ale co się dziwić, to przerasta nawet dorosłych, a  co dopiero 6 letnie dziecko?-Wiesz co? Wpadnę dzisiaj do was jak tylko skończę z moimi pacjentami. Spokojnie, zajmę się i twoją i twoją córeczką.
-Dziękuję Manuel... Dziękuję, ze jesteś.
-Drobiazg kochana. Do zobaczenia później.
-Pa.

Odkładając telefon Sandra zauważyła, ze Paula powoli otwiera oczy. Pocałowała ją na powitanie.
-Witaj słoneczko ty moje, jak się czujesz?
Mała wtuliła się w matkę. Ciągle była w szoku po wczorajszych wydarzeniach.
-Nie zostawiaj mnie dzisiaj samej. -powiedziała cichutko.
-Kochanie, nawet nie zamierzam. Porozmawiam z wujkiem, coś wymyślimy. Nikt cię już nie skrzywdzi. A jak tam twoja rączka?
-Troszkę boli.
-To może pójdziemy do Lucii? Da ci magiczną tabletkę i na pewno przestanie cię boleć.
Dziewczynka pokręciła głową.
-Słonko. -powiedziała Sandra delikatnym głosem. -Przecież Lucia nie zrobi ci nic złego. Jest dobrą panią doktor...
-Tamci panowie tez mówili, ze są dobrzy, a byli źli! -krzyknęła Paula płaczliwym głosem.
-Córeczko... Tamci panowie służą złemu królowi, który każe im mówić rzeczy, które nie są prawdą. A Lucia zawsze mówi prawdę. Czy okłamała cię kiedyś?
-Dziewczynka pokręciła głową.
-Nie.
-Widzisz. To co, pójdziemy odwiedzić Lucię? Później będziesz mogła pobawić się z Evelyn i Lucasem.
-Ale Lucia nie zabierze mnie do tego strasznego miejsca? Ja nie chce tam wracać...
-Kotku, Lucia nie ma gabinetu w lochach. Nic się nie bój. -Sandra przytuliła dziewczynkę. -Nie masz się czego bać, mama jest cały czas przy tobie.

Sandra poszła z Paulą w stronę gabinetu Lucii. Kobieta miała nadzieję, że tym razem uda jej się namówić małą na pobranie krwi. Nie było innego wyjścia, by sprawdzić, czy te dranie nic jej nie zrobiły.
-Hej Lucia, to ja Sandra. Mogę wejść?
-Jasne, proszę. Witajcie. O, Paula, jak się czujesz? -zapytała lekarka.
-Boli mnie rączka. -odpowiedziała dziewczynka cichutko.
-Zaraz coś poradzimy. Usiądź sobie wygodnie na fotelu. Muszę pobrać odrobinkę twojej krwi a później dam ci magiczną tabletkę.
-Nie chcę! -krzyknęła Paula i podbiegła do Sandry.
-Paula, wezmę najcieńszą igiełkę jaką mam. Obiecuję, ze nic nie poczujesz. Jak się boisz, możesz zamknąć oczka. -Lucia spojrzała na Sandrę. Już sama nie wiedziała, co robić.
-Kochanie. -kobieta przytuliła małą. -To będzie tylko chwili .Jestem przy tobie, nic się nie bój.
Po długich namowach dziewczynka usiadła na fotelu. Lucia posmarowała miejsce wkłucia specjalnym żelem znieczulającym i po chwili było już po wszystkim.
-I co Paula, było az tak strasznie? -zapytała lekarka naklejając jej na rękę kolorowy plasterek.
-Nie, -powiedziała mała zawstydzonym głosem
-Widzisz, a nie mówiłam? Teraz tylko zbadam twoją krew i dam ci lekarstewko. Jak mi obiecasz, ze nie będziesz się już mnie bała, dam ci lizaczka. Obiecujesz?
-Obiecuję.
Lucia dała dziewczynce pysznego lizaczka a sama poszła do drugiego pomieszczenia zająć się badaniem.

Po kilkunastu minutach Lucia wróciła z wynikami badania krwi.
-I co? -zapytała Sandra.
-Wygląda na to, ze wszystko w porządku. Prawie nie ma już śladów po dekstranie. Niczego podejrzanego w składzie krwi też się nie dopatrzyłam. Widać podali jej ten lek tylko do uzupełnienia krwi po pobraniu tak dużej ilości. Mogę spokojnie podać lek przeciwbólowy.
Sandra odetchnęła z ulgą. Lucia podeszła do szafki i wyjęła jakieś tabletki. Nalała do kubeczka wody i podała Pauli.
-Proszę kochanie. Magiczna tabletka. Musisz ją połknąć. Po chwili powinnaś się poczuć o wiele lepiej.
-Lucia? -zapytała kobieta. -Jakie jest prawdopodobieństwo, ze skutki uboczne tego wszystkiego pojawią się dopiero po jakimś czasie?
Lucia zastanowiła się, po czym odpowiedziała.
-Sandra, sama chciałabym to wiedzieć. Nie mam nawet pojęcia czy specjalistyczne badania by to wykazały. Krew Pauli jest wyjątkowa. Zbyt wcześnie jest, by cokolwiek powiedzieć.
-Mamo, idziemy już? -zapytała zniecierpliwiona Paula. -Chciałabym się pobawić z Evelyn...
-Już kotku, idziemy. Lucia, dzięki za wszystko. Wpadnę jeszcze później do ciebie na zmianę opatrunku.
-nie ma za co, to moja praca W takim razie czeka. Przy okazji dam ci witaminki dla Pauli. Trzeba ją wzmocnić po tym wszystkim.
Sandra z Paulą wyszły z gabinetu lekarki. Po drodze wpadły na Hectora wychodzącego ze swojego pokoju.

-Witam moje dziewczyny. -powiedział. -A jak tam się czuje moja mała siostrzenica? -zapytał biorąc Paulę na ręce.
-Na szczęście już całkiem dobrze. -odpowiedziała Sandra. -Hector, masz może chwilkę? Chciałabym z tobą porozmawiać.
-Jasne. Paula, pójdziesz się pobawić z Evelyn? Na pewno się już zza tobą stęskniła.
-Pewnie. Ale wujku...
-Co słonko?
-Ja nie chcę spać w tamtym pokoju. Boję się... -powiedziała patrząc na Hectora smutnym wzrokiem.
-Kochanie, spokojnie. Będziesz mogła spać z mamą tak długo jak będziesz chciała. A teraz już leć.
Dziękuję. Pa wujku.

-Więc o co chodzi siostra? -zapytał Hector wchodząc za Sandra do jej pokoju.
-Wiesz, myślę ze powinniśmy zrobić takie małe nadprogramowe wolne do czasu aż sprawa chociaż trochę się unormuje.
-Też o tym myślałem, przez to całe zamieszanie uczniom przepadają zajęcia. Dodatkowe dwa tygodnie dobrze by wszystkim zrobiły. Więc załatwione. -powiedział uśmiechając się do kobiety. -Przy Pauli nie chciałaś mówić, jak ona się naprawdę czuje?
-Nie jest najlepiej Ciągle jest w szoku. Bała się nawet Lucii. Boję się o nią, boję się o nas wszystkich. Ale co mogę zrobić?
-Musimy się zmobilizować i odkryć kto za tym wszystkim stoi i o co chodzi. Tylko oto może zapewnić nam święty spokój. Dobra. -powiedział patrząc na zegarek. -Idę do Elsy pogadać o tym wolnym. Może ją jeszcze złapię. Gdybyś czegoś potrzebowała mam dwie godziny zajęć a później będę u ciebie.

Po wyjściu Hectora Sandra uruchomiła laptopa. Sprawdziła pocztę. Żadnych nowych wiadomości. Postanowiła poszukać jakiś informacji łączących nazistów z Hiszpanią lub sierocińcem Czarna Laguna. Niewiele znalazła. Listę nazistów, którzy po II Wojnie Światowej uciekli do Hiszpanii: Martin von Klaus, Theodora Rauber, Adolf Merkel, Otto Ulrich, nazwiska te jej nic nie mówiły. Oprócz jednego, Ritter Wulf. Gdzieś już widziała to nazwisko, tylko gdzie? Tak, przecież dla Rittera Wulfa była dedykacja od Hitlera w książce, którą znaleźli z Hectorem w biblioteczce jej przybranego ojca. Czyżby Ritter Wulf miał coś wspólnego z jej rodziną? Wpisała w google nazwisko 'Santiago Pazos'. Zdziwiło ją to, ze nie było o tym człowieku żadnej wzmianki, która łączyłaby go z nią czy jej rodziną. Za to bardzo interesujący był fakt, ze była notka o tragicznej śmierci Santiago Pazos i jego żony w 1945 roku  w wypadku samochodowym. Czy to możliwe, żeby jej adopcyjny ojciec był nazistą, jego prawdziwe nazwisko brzmiało Ritter Wulf i przejął tożsamość zmarłego Santiago?

Sandra odchyliła się na fotelu. O co z tym wszystkim chodzi? Nagle przypomniał jej się ten znaczek na koszuli Pauli. Był identyczny jak jej tatuaż. Geminis... Po chwili w wyszukiwarce obrazku wyświetlił się taki sam znaczek. Geminis, znak zodiakalnych bliźniąt. Chwilka... przecież ona swoje urodziny obchodziła w czerwcu, Paula też. Obie były spod znaku bliźnią i obie miały tę samą właściwość krwi, która była błogosławieństwem i przekleństwem za razem. To nie jest przypadek...
Jej rozmyślania przerwało pukanie do drzwi. Przyszedł Manuel.

-Hej Sandra. -powiedział całując kobietę na powitanie. -Myślałem, ze masz zajęcia. Hector mi powiedział, ze tutaj cię znajdę.
-Nie mam dzisiaj zajęć. 
-A powiedz, ja się czujesz? Jak ręka?
-Powoli już się przyzwyczajam, ze OTTOX poluje na moją rodzinę, jeśli o to chodzi. A ręka, nie mogę się już doczekać, kiedy zdejmę opatrunek.
-Rozumiem. Ale wierze, ze kiedyś to się skończy...  A może miałabyś ochotę na spacer nad Lagunę? Jest taka ładna pogodna. Aż grzech siedzieć i rozmawiać w zamkniętym pomieszczeniu.
-Manuel, bardzo chętnie, ale... nie chciałabym zostawiać Pauli samej w szkole. Niby jest Hector, ale on i tak ma dużo na głowie. Chcę być przy niej, gdy będzie mnie potrzebować.
-To niech idzie z nami. Przy okazji poznam twoją córeczkę i postaram się sprawić, by zapomniała o tym koszmarze. A jak się w ogóle czuje? Rano mówiłaś, ze nie najlepiej.
-Wydaje mi się, ze ciągle jest w szoku. Boi się spać w swoim pokoju. Ale co się dziwić.
-Sandra, spokojnie, Dzieci szybko zapominają. Zobaczysz, za kilka dni nie będzie po niej widać, co przeszła.
Sandra udała się z Manuelem do pokoju dziewczynek, by spytać się Pauli, czy chce pójść z nimi na spacer. Po drodze jednak wróciła się do pokoju po telefon komórkowy, a mężczyzna poszedł dalej. Dziewczynka bawiła się lalką z Evelyn.
-Hola Princesa! -powiedział Manuel.
-Hola. -odpowiedziała Evelyn. Paula tylko spojrzała na mężczyznę i wróciła do zabawy.
-Paula, dlaczego nie powiedziałaś 'cześć' temu panu?
-Bo on może być poddanym złego króla, który mieszka w lochach w podziemiach. -powiedziała cicho dziewczynka.
-Głupia jesteś. Czy jest pan złym poddanym? -zapytała rezolutnie Evelyn.
-Pewnie, ze nie. Jestem przyjacielem twojej mamy, Paula.
-Cześć dziewczynki. -powiedziała Sandra wchodząc. -Widzę Manuel, ze już poznałeś Paulę i jej przyjaciółkę Evelyn. Paula, przyszliśmy się zapytać, czy nie miałabyś ochoty wybrać się z nami na spacer. Jest taka piękna pogoda.
-Nie, wolę zostać w szkole. -powiedziała smutno tuląc lalkę.
-Idź. -powiedziała Evelyn. -Ja się zaopiekuję Mirelką. Możesz być spokojna. Nie spuszczę z niej oka.
-No dobrze. -powiedziała Paula. -Tylko jej pilnuj, bo zły król przychodzi wtedy, gdy nie ma rodziców w pobliżu. I robi złe rzeczy dzieciom.
Manuel spojrzał na Sandrę. Widać było, ze dziewczynka przezywa wszystko bardziej niż się tego spodziewał.

Dzień był słoneczny. Na zewnątrz wielu uczniów korzystało z przerwy między zajęciami i odpoczywało na świeżym powietrzu. Sandra wzięła Paulę za rączkę i razem \z Manuelem ruszyli w stronę lasu.
-Dlaczego się boisz, ze zły król może zabrać Mirelkę? -zapytał delikatnie mężczyzna.
-bo mnie zabrał jak mamy nie było w szkole. -powiedziała cicho dziewczynka.
-Na pewno Evelyn będzie jej dobrze pilnować. Tak jak ja teraz ciebie, kochanie. -powiedziała Sandra.
Dziewczynka była smutna i odpowiadała tylko na pytania. Po kilkunastu minutach spaceru, powiedziała:
-Mamusiu, zmęczyłam się.
-Wezmę cię na barana, dobrze? -zaproponował Manuel. -Będziesz miała lepszy widok z góry.
Dziewczynka zgodziła się, ale bez entuzjazmu. Dopiero pod koniec spaceru stałą się bardziej rozmowna i nawet się uśmiechała. A to wszystko dzięki Manuelowi. Sandra siedząc na trawie obserwowała jak mężczyzna bawił się z Paulą. Starał się, by zapominała o tym co ją spotkało. I chyba mu się to udało. W drodze powrotnej nie przypomniała tej smutnej dziewczynki sprzed kilku godzin. Co więcej, zastanawiała się nad tym, by dzisiaj już spać w pokoju wspólnym dziewczynek.

-Chyba cię polubiła. -powiedziała Sandra z uśmiechem, gdy już zostali sami. -Masz świetny wpływ na dzieci.
-Urok psychologiczny. -zażartował mężczyzna. -Ten sam, który zadziałał na ciebie.
-O rzesz Ty, jak możesz. -zaśmiała się Sandra.
-Żartowałem. -powiedział mężczyzna udając skruchę i przytulił Sandrę. -Wiesz co?
-Co złodzieju kobiecych serc?
-Co byś powiedziała, by kiedyś się wybrać do parku rozrywki do miasta? Ty, ja i twoje dzieciaki.
-Marcosa do tego nie namówisz. Ma swoją paczkę, z którą próbuje rozwiązać zagadkę tego, co dzieje się w szkole. Wiem, ze to jest niebezpieczne, ale Marcos jest mądrym chłopcem, umie o siebie zadbać.
-Zobaczymy... -powiedział Manuel z namysłem. -Ale patrz jak miło minął nam dzień. Już wieczór.
-Musisz się zbierać?
-Niestety, jutro znów kolejny dzień, kolejni pacjenci.

Mężczyzna pożegnał się z Sandrą i wyszedł. Kobieta postanowiła poszukać w internecie jakiś nowych wiadomości o OTTOXie czy nazistach, ale nic nowego nie znalazła. OTTOX miał swoją stronę, ale nie będąc członkiem firmy, nie mogła się na nią zalogować. Spojrzała na zegarek. Było już późno. Postanowiła pójść po Paulę, ale dziewczynka sama przyszła do jej pokoju.
-Hej słonko, i jak minął dzień z Evelyn?
-Dobrze, pilnowałyśmy Mirelki. Evelyn chciała bym z nimi została...
-Kochanie, mama jest w szkole, możesz pójść spokojnie spać do swojego pokoju. Evelyn będzie smutna, jak ją zostawisz.
Wiem, ale ja się boję...
Sandra przytuliła córeczkę.
-Wiesz jak zrobimy? Idź do Evelyn. A jak nie będziesz mogła zasnąć, to mama będzie na ciebie czekać, dobrze?
Dziewczynka pokiwała głową na znak zgody, pożegnała się z Sandrą i poszła do swojego pokoju.

Kobieta położyła się do łóżka, ale nie mogła zasnąć. Ciągle rozmyślała o tym, co znalazła dzisiaj w internecie. Niewiedza byłą bolesna.

Ostatnio edytowany przez Julia25 (2011-02-06 14:12:42)

Rebeca  tak jak obiecała zabrała Lukasa do Thomasa. Starała zawsze się spełniać obietnice które dała maluchowi, wiedziała że ostatnio nie poświęcała chłopczykowi dużo czasu na tyle ile zasługiwała. Postanowiła go poszukać i pojechać  z nim do kolegi a że zaczynała lekcję trochę później okazja była świetna.


Rebece poszła do pokoju Lukasa i zastała tam go z Evelyn i Paula.

-Cześć dzieciaki.
-Cześć mamo.
-Cześć Rebeco.
-Synku mogę cie na chwile prosić?
-Nie mam czasu mamo! Paula właśnie nam opowiada co jej się stało.
-Dobrze synku a chciałam cię wziąć do domu. To wam nie przeszkadzam. Pa.

Rebece wyszła z pokoju i tak postanowiła pojechać do domku z lesie żeby zobaczyć się z mamą.

-Mamo poczekaj.

Rebece odwróciła się i zobaczyła pędzącego Lukasa w jej stronę.

-O co chodzi Lukas?
-Mamo naprawdę chciałaś mnie wziąć do Thomasa?
-Obiecałam ci że pojedziemy. A ja obietnicy zawsze dotrzymuje.
-No tak ale ostatnio ani ty ani tata nie macie dla mnie czasu.
-Przepraszam synku za dużo się ostatnio tutaj działo. To co jedziesz ze mną czy zostajesz z dziewczynkami?
-Jadę!
-To idź się ciepło ubierz bo chłodno jest na dworze, będę na ciebie czekać w aucie dobrze.
-Okej. Zaraz będę powrotem.

Kobieta poszła w stronę wyjścia i spotkała swojego ukochanego.

-Gdzie idziesz skarbie?
-Do mamy, i zabieram Lukasa obiecałam mu ostatnio że zobaczy się z Thomasem.
-Szkoda że ja z wami nie mogę jechać. Dawno nie gadałem z teściową.
-To dobrze że masz lekcje Nie poplotkujesz sobie z moja mamą na mój temat.
-No wiesz! Nie śmiał bym
-Uważaj bo cię uwierzę.
-Jak się czujesz kochanie?
-Dobrze chociaż bolą mnie plecy chyba dzisiaj źle spałam .
-Naprawdę, to może nie jedź do mamy a zostań w szkole.
-Nic mi nie jest kochanie to tylko plecy zaraz przejdzie.

W tym momencie jak burza  Lukas zbiegł ze schodów nawet nie zauważył że jego rodzinka stoi na schodach i rozmawia.

-A temu co?
-Nie wiem. LUKAS! Tutaj jestem.

Chłopczyk zareagowała dopiero na wołanie. Tak cały czas myślał żeby dojść do samochodu Rebeci i pojechać z nią do kolegi. Wrócił się i podszedł do schodów.

-Oj przepraszam nie zauważyłem was. Cześć Tato.
-Cześć synku, właśnie zauważyliśmy że gdzieś się spieszysz. Dokąd idziesz?.
-z Rebecom do Thomasa nie mówiła ci?
-Nie, a masz pozwolenie na wyjście ze szkoły?
-Myślałem że jak jadę z mamą to nie muszę mieć. Chłopczyk zrobił smutna minkę.
-Nie słuchaj taty kochanie on sobie tylko żartuje z ciebie. Oczywiście że możesz wyjść teraz ze szkoły.
-Super!.
-My już idziemy a panu życzy miłych lekcji fizyki i użerania się z uczniami.
-Hahaha bardzo śmieszne.
-No a jak, ty sobie żartujesz z syna a ja z ciebie.
-Nie kłóćcie się - wtrącił się chłopczyk
-Nie kłócimy się kochanie tylko przekomarzamy a teraz czas na nas.
-Uważajcie na siebie. Do zobaczenia później.
-Pa kochanie. Chodź Lukas jedziemy do twojego kolegi.

Rebece z Lukasem wsiadła do samochodu i pojechali w stronę domku.

-Mamo?!
-Tak synku?
-Co to znaczy słowo przekomarzać się?
-To jest synku jak ktoś się spiera z kimś dla żartu. Tak jak my dziś z tata.
-Aha.
-I co cieszysz się że jedziesz wreszcie do Thomasa?
-Tak, długo go nie widziałem.
-Mam dla ciebie jeszcze jedną niespodziankę
-Jaka?
-Zaraz się dowiesz właśnie dojeżdżamy do niej.
-A ona jest tam w domku?
-Tak synku.

Rebeca zaparkowała przed domem i wysiadła z samochodu wraz z chłopcem.

-Chodź, przedstawię cię komuś a później będziesz mógł się pobawić z Thomasem.
-Dobrze.

Weszli razem do domu i skierowali swoje kroki w stronę pokoju na piętrze.

Puk, Puk.

-Proszę.
-Cześć mamuś mam dla ciebie niespodziankę
-Cześć córeczko. Jaką?
-Chciała bym ci przedstawić Lukasa o którego tak ostatnio wypytywałaś.
-Mojego wnuka?
-Tak. Synku podejdź bliżej. Chciała bym ci przedstawić moją mamę Victorię nie długo będzie twoja babcią jak weź niemy z tatusiem ślub.
-Naprawdę?
-Tak.
-Cześć Lukas
-Dzień dobry.
-Mów do mnie babciu.
-Dobrze babciu.
-Jak się czujesz już lepiej?
-Tak, Lucia mnie wyleczyła.
-To jest złota kobieta.

Rebece zostawiła ich samych na chwile i poszła zobaczyć czy jej rodzeństwo jest jeszcze u siebie. Zastała ich jak szykowali się do szkoły.

-Cześć.
-Cześć siostra.
-Hej Rebeco.
- A wy jeszcze nie w szkole?
-Nie, pani. Sandra odwołała dwie pierwsze godziny angielskiego wiedź mamy na późniejszą godzinę.
-Możecie zejść na chwile do mamy? Chciałam was komuś przedstawić.
-Oczywiście że tak.
-To chodźcie ze mną.

Gdy schodzili po schodach Rebeca poczuła jak by coś jej strzeliło w kręgosłupie ale zbagatelizowała to. Wrócili do pokoju gdzie był Lukas z ich matką i śmiali się z czegoś. Chłopczyk odwrócił się  i zobaczył kto wchodzi.

-Mamo, a wiesz że babcia ma taki sam dar co ja?
-Tak wiem kotku.
-Fajnie, przynajmniej nie czuje się inny teraz wiedząc że ktoś  innym ma ten sam dar.
-Nie jesteś sam kochanie wszyscy w tym pokoju mają jakiś dar. A teraz czas dalszych niespodzianek, chciałam bym cię przedstawić moje rodzeństwo. To jest Ana.

-Cześć Lukas.
-Hej
-A to jest Davide.
-Cześć smyku.
-Cześć, mamo co miałaś na myśli że wszyscy w tym pokoju mają dar?
-To co powiedział synku.
-Ale jakie?
-Ja mam dar czytania w myślach a mój brat odczytuje i steruje ludzkimi emocjami. - powiedziała Ana.
-Naprawdę?
-Tak

I tutaj Lukas zadawał różne pytania na temat ich darów a bliźniaki starali się odpowiedzieć na wszystko.

------ Po jakimś czasie -------

-Synku nie miałeś iść przypadkiem do Thomasa?
-Tak mamuś ale fajnie gada mi się z wujostwem.
-Ejże nie mów do nas wujek i ciocia  -odparła Ana.
-Mów do nas po imieniu, jest między nami tylko 10 lat różnicy i czujemy się staro gdy mówisz ciocia i wujek.  - stwierdził Davide

Wszyscy zaczęli się śmiać z tego co powiedział Davide.

-Dobrze.
-Idź na chwile do Thomasa za jakiś czas będziemy wracać do szkoły a z nimi pogadasz w drodze czy na przerwach.
-Już lecę.
-Powiedz Thomasowi że Lucia później do niego pewnie wpadnie. Niech Alicja cię wpuści do niego.

Chłopczyk poszedł do swojego ulubionego kolegi a reszta została i rozmawiała z sobą.

-Uroczy urwis - powiedziała Victoria.
-Wiem mamo.
-Martin dobrze go wychował, taki mały a taki grzeczny.
-Oj mamuś to są tylko pozory, ale masz rację Martin dobrze go wychował chodź surowo ale mały jeszcze to jakoś akceptuje ale zdarza mu się buntować przeciwko nie mu.
-I w cale mu się nie dziwie.
-Ja też nie chociaż czasami powstrzymuje ukochanego przed surowym traktowaniem małego.
-I dobrze robisz. Jak się czujesz przed porodem?
-Dobrze zostały jeszcze 2 tygodnie. (Ale kobieta nie wiedziała jak bardzo się myliła)
-Nie mogę się doczekać wnusi.
-Doczekasz,  młodzieży jak chcecie to szykujcie do szkoły to was podrzucę i nie będziecie szli na piechotę i tak macie ze mną lekcję.
-Dobrze siostrzyczko.
-A ja się przejdę na spacer z Suzi.
-Uważaj na siebie córeczko.
-Dobrze mamo.

Dzieciaki poszły do siebie na górę przygotować się do szkoły a Rebece z psem wyszła na spacer, chodziła jakiś czas po Lagunie.

------- Po 30 min --------

Kobieta wróciła ze spaceru i skierowała się na dół do Thomasa po syna.

-Cześć dzieciaki.
-Cześć ciociu.
-Synku musimy już iść, czas wracać do szkoły.
-Ale ja nie chce mamo!
-Chodź, zaraz rozpoczynam lekcje i muszę wrócić do szkoły. Przyjedziemy do Thomasa wieczorkiem.
-Obiecujesz ciociu?
-Postaram się tego urwisa przywieść do ciebie a jak nie to mama go weźmie z sobą.
-Dobrze ciociu.
-Idziemy Lukas, pewnie Ana i Davide czekają już na nas.
-Pa Thomas postaram się być wieczorem.
-Cześć Lukas, Pa ciociu.
-Hej Thomas do zobaczenia wieczorem.

Gdy weszli na górę jej rodzeństwo już na nią czekało.  Wsiedli do samochodu i ruszyli w stronę szkoły po jakimś czasie dojechali na miejsce każdy poszedł w swoją stronę. Lukas do przyjaciółek, Bliźniaki do klasy a Rebece do swojego pokoju po notatki na zajęcia.

------ Po 15 minutach -------

-Dzień dobry. Dzieciaki koniec gadania przechodzimy do lekcji.

Rebece zaczęła prowadzić lekcje gdy dostała silny Skórcz i aż zgięła się w pół z bólu. Jako pierwsza zareagowała Ana.

-Rebeco co ci jest?
-Chyba  zaczęłam rodzić, sprowadź Lucię!
-Już po nią biegnę.

Dziewczyna wybiegła z sali i skierowała się w stronę gabinetu Lekarskiego. Rebeca chciała podejść ostrożnie do krzesła ale nie dała rady, prawie upadł ale Davide z Marcosem byli szybsi i podtrzymali ją w ostatniej chwili przed upadkiem. Posadzili ją w krześle i czekali aż Ana wróci z Lucia.
Ale dziewczyna miała złe wieści, nigdzie nie mogła znaleźć Lekarki.

-Rebeco nie ma jej w gabinecie ani gdzie indziej.
-To weź mój telefon i zadzwoń do niej! W tym momencie nastąpił następny skurcz. Gdy przeszedł Rebece poprosiła Davide o przysługę:
-Davide! Braciszku idź znajdź Martina i powiedz mu o wszystkim.
-Dobrze siostrzyczko.

Julia, Victoria i Carol wymieniły zdziwione spojrzenia  to oni są rodzeństwem?

-Marcos wyproś z tą wszystkich uczniów.
-Dobrze.

W tym samym momencie nastąpił kolejny skurcz, oj coś ci się spieszy na ten świat dziecinko pomyślała Rebeca, gdzie ta Lucia, słyszała strzęp rozmowy jaką jej siostra odbywała z lekarką ale nie mogła zrozumieć o co chodzi …

Martin wszedł po cichutku do Rebeci, gdy tylko otworzył drzwi, Rebeca spojrzała na niego i się rozpłakała.

- Kochanie? Co się stało? To przeze mnie? Przepraszam, że nie zdążyłem..
- Oj Martin, to nie przez Ciebie, to ze szczęścia, jak Cię zobaczyłam łzy same popłynęły. Mamy śliczną córeczkę, wiesz
- Widzę, kochanie, wiadomo po kim, taka śliczna mama...
- Miło mi to słyszeć.. A Lucas?
- Kochanie, odpoczywaj, nic się nie martw, Lucas przyjdzie zobaczyć siostrzyczkę.
Martin podszedł bliżej, popatrzył na swojego małego aniołka, i nie krył wzruszenia. Wziął małą Oliwkę na ręce i patrzył na nią z taką czułością, jak wtedy, gdy urodził się Lucas. - Moje mały skarb, Kocham Cię. Powiedział szeptem do uszka Oliwii. Podszedł do Rebeci, usiadł obok niej i dał jej maleńką Oliwkę w ramiona.
- Do szczęścia brakuje nam tu jeszcze Lucasa, powiedziała Rebeca.
- Ktoś mnie wołał? Nagle do pokoju wbiegł Lucas..
- Cii.. Powiedział Martin do syna.. Oliwka zasypia, chodź, zobacz swoją maleńką siostrzyczkę.
- A skąd ty się tu nagle wziąłeś, szybki jak błyskawica, zażartowała Rebeca.
- Mamo, byłem za drzwiami, ale Lucia, nie pozwoliła mi jeszcze wejść, więc czekałem, a potem usłyszałem swoje imię, więc jestem
- Chyba wbiegłeś, powiedział Martin, spojrzał na syna i się uśmiechnął. No chodź już, zobacz siostrzyczkę.
Lucas zbliżył się do łóżka Rebeci, spojrzał na maleńką Oliwkę..
- Ale ona śliczna, a jaka malutkaa.
- Tato ja też taki byłem?
- Oczywiście kochanie, każdy jak się urodził był taki malutki.
Lucas ciągle wpatrywał się w maleńką Oliwię..
- Rebeco, kochanie, a ty jak się czujesz, z tego szczęścia, nawet nie zapytałem, przepraszam.
- Cóż, jestem trochę wykończona, ale szczęśliwa, szczęśliwa, że nasza córeczka jest już z nami
- Ja również, i jest jeszcze coś..
- Coś mnie ominęło? Zdziwiła się Rebeca?
- No jeszcze nie, zresztą bez Ciebie by to było niemożliwe. Mówię o naszym ślubie, w końcu zostało już tylko 10 dni, aż zostaniesz moją żoną
- Ślub, Boże jak to zleciało, aż nie mogę uwierzyć, że to już.. Za 10 dni..
- Nigdy nie zapomnisz tego dnia, obiecuję, wręcz przyrzekam, będzie to Twój dzień. Kocham Cię
- Ja Ciebie też
- No a teraz, damy wam odpocząć, odwiedzimy was później, prawda Lucas?
- Tak szybko..
- Obiecuję, że następnym razem będziemy trochę dłużej, mamusia jest teraz zmęczona i musi odpocząć, twoja siostrzyczka też.
- No dobrze, pa mamo, pa siostrzyczko.
- Do zobaczenia kochanie, przyjdziemy później, a teraz odpoczywaj
- Do zobaczenia Martin, pa Lucas

Marcos nie miał czasu zbyt dobrze poznać rodzeństwo Rebeci, więc razem z przyjaciółmi wymyślili powitalną imprezę u nich w pokoju.
Poszedł w tej sprawie do Elsy.
- Elsa, bo...mam sprawę. - zaczął Marcos.
- Słucham Marcos. Tylko szybko, bo zaraz mam lekcje. A Ty razem ze mną. - powiedziała.
- Tak, wiem. Chodzi o to...bo, Rebeca przywiozła tutaj swoje rodzeństwo... - zaczął.
- Tak...
- ...i Oni się tutaj jeszcze nie zadomowili, więc pomyślałem, że może mógłbym razem z resztą zorganizować im taką imprezę powitalną? - pytał Marcos.
- A przy okazji byście się świetnie zabawili?
- No, nie ukrywam....ale to dla nich ma być. Elsa....
-